Huisje Boompje Handicap

Wel even in mijn buik, maar ik mocht je niet dragen in mijn armen…

Yup ik weet het de titel klinkt heel dramatisch. Het is nu zo’n 2 maanden geleden dat ik het verloor en ongeveer 3 maanden geleden dat we er achter kwam dat ik weer zwanger was. Ik weet het leven gaat door, maar soms staat hij voor mij stil. Hoe logisch ook om ons heen lijkt het ook alsof het vergeten wordt, alleen in m’n gedachten speelt dezelfde film zich nog af. Er zijn nog een enkele waar dit onderwerp voorbij komt, een enkele die vragen hoe ik me voel.

Het lijkt een taboe om over te beginnen, maar vooral een taboe om er over te praten. En het is niet zo dat het een onderwerp is waarbij je constant over moet praten, maar hoe gek ook het is toch een onderdeel van mij/ons leven geworden. Maar ik moet zeggen dat we er hier thuis ook niet zo vaak over praten, het is ook best lastig vind ik zelf. Niet omdat ik niet graag praat met m’n man, alleen hij ervaart dit op een hele andere manier dan mij. Dus vind ik het soms lastig om er over te beginnen…

Maar misschien schaam ik me ook om er over te beginnen, misschien omdat het al 2 maanden geleden is of omdat ik hem/haar alleen nog maar in m’n buik heb gehad en niet in mijn armen. Misschien omdat ik soms denk dat ik me aanstel…

Het onderwerp fertiliteit is ook best lastig om met je partner over te praten, hij/zij kijkt vanaf de zijlijn mee. De vrouw die dit traject aangaat ervaart het mee, zodra je al met het spuiten van hormonen begint reageert het lichaam meteen. Jij voelt van alles, jij ondergaat de onderzoeken en echo’s. De partner kijkt toe en luistert, je partner kijkt hoe je pijn hebt tijdens een punctie of als je zelf nog aan het prikken bent. De partner zie jou verslagen uit het toilet komen als je weer bloed hebt aangetroffen op je toiletpapier. Terwijl je of beide had gehoopt dat je deze keer wel met een positieve test in handen zou staan, of je eindelijk een positieve test in handen hebt maar het na een aantal weken toch mis gaat. Je partner zie iedere dag jouw pijn en verdriet, ziet vanaf de zijlijn dat het steeds slechter met je gaat. Of ziet een vrouw die alles opkropt en weg stopt en net alsof doet dat alles fantastisch gaat.

Ik ben zelf wel iemand die makkelijk over mijn gevoel praat, maar in deze situatie vond ik het soms wel lastig om mij man te betrekken in mijn verdriet. Hij voelt zich vaak schuldig dat ik in zijn ogen dit vanwege hem moet ondergaan. Er zijn namelijk ook wel eens momenten geweest dat hij tegen mij zei dat ik maar bij hem weg moest gaan en een ander mij wel een gezin kon bieden op een ”normale” manier. We weten beide dat je dat natuurlijk niet van te voren weet, maar dit was dan even zijn emotie waar hij mee aan het worstelen was. Het is ook niet niks om als partner dit allemaal te zien gebeuren…

Maar ondanks dat ik mijn 2 zwangerschappen nog niet mocht dragen, heb ik wel hoop dat er een babytje bij mij mag groeien en ontwikkelen. Want die hoop wil ik niet los laten, klinkt dit naïef ja misschien in jou oren maar wij houden HOOP!!

Leave a Reply

Your email address will not be published.